Hondenweer, en weer een hond ....

Dag 55 : Pons – Mirambeau 30 km ( Totaal 1367 km )


In zo’n pelgrimsherberg staan meestal een aantal stapelbedden om te overnachten. Deze nacht waren we met 4 pelgrims, waarvan er 1 zo midden in de nacht tijdens een nachtmerrie uit zijn bed lazerde. Wat een kabaal en geroep van diejje persoon zeg !☆☆. Toen ik net weer in slaap viel, begon het te onweren, en de houten luiken waren niet goed gesloten, dus die waren ook nog eens flink aan het klapperen door de hevige wind. Nog later begon er weer een andere nachtmerrie bij die kwiebus met z’n geroep, dat ik onmiddellijk besloot de volgende nacht in Mirambeau, in een hotel te gaan slapen. Daar zit ik nu met goede wifi, zodat ik alles wat bij kan werken. Na het hondenweer van de afgelopen nacht, weer verder voor een tocht van 30 km. Het lopen ging weer vanzelf, tot ik in een gehucht een loslopende vriendelijke hond tegenkwam die mij precies de weg wees. Een stukske meelopen, prima. Op zijn halsband stond een telefoonnummer, maar da beest was zo smerig dat ik die dus niet aanraakte. Na een paar honderd meter zeej ik tegen da beest, dattie naar uis moest gaan. Tis een Franse nond, dus hij verstond mij niet. Na meer dan 2 km begon da beesje mij toch wel wat te irriteren. Toen ik hem zo’n bietje op mijn manier duidelijk probeerde te maken ( zoals die knotsemannen op het staduis) terug te gaan, kroop tie tegen de grond, oren omlaag, en zieligge ogen opzette. Toen dacht ik …verrek toch gauw. Na 5 km liep da ding nog steeds mee, en besefte ik, dat ik nu een groot probleem had. Hoe kom ik van die toch wel vriendelijke hond af?? Bij een ander gehucht aangebeld, maar niemand thuis. Op een gegeven moment zag ik een kerktoren, dus een dorp, dus meer mensen. Ik zowat iesteries aan iedereen da beest aanbieden, maar ze staken allemaal d'r handen omhoog, zo van… eij pellegrim, das jouw probleem kul. Ik zag een bar, en daar snel naar binnen. Máár wie liep ter mee ??? Jawel, diejje nond. Ik heb hem expres gin naam gegeven, anders blijft dat bij, en dat hoeft niet. Uitgelegd aan die cafébaas, dat dat NIET mijn hond is, en gevraagd waar hier de Gendarmerie zat om da beest daar af te geven. Hij adviseerde mij naar de Mairie te gaan. Een koffie besteld, maar da beest iel mij verrekesgoed in de gaten. Ik wier er moedeloos van. T O E N gebeurde er een wonder…wat kwam er binnen?? Jaja, een mooie vrouwelijke gendarmerieke. Ik vloog da mens aan over diejje nond. Steeds meer cafébezoekers begonnen zich te bemoeien met de situatie. De cafébaas, in het begin nog vriendelijk, raakte ook al opgewonden, en diejje nond lag lekker in het deurgat op de mat rond te kijken. Da vrouwke van de Gendarmerie heb gebeld naar dat nummer in zunne nek, en ik stiekem, stillekes, naar buiten geslopen, zeer vaak argwanend achterom gekeken op weg naar mijn route. Ik kreeg steeds meer het gevoel van, ZO, ik ben van dien nond af, en de cafébaas zit ermee. Hoe vaak dat ik achterom heb gekeken weet ik niet, maar gelukkig werd ik niet meer gevolgd. Kek op de foto’s maar hoe dat ie er uit ziet. Door dat stevige weggeren uit dat dorp, was ik goed op tijd in het hotel. Alle slaapplaatsen al gereserveerd t/m Bordeaux, waar ik weer een rustdag neem.